İhtar: Öğretmen de olsam bu konuda kimseye ders vermeye haddimin olmadığını biliyorum. Yazacaklarım, kendi kusurlu nefsimi ikaz babında olacaktır.İsteyen herkes hissesine düşeni alabilir.

Klasik tabirle "on bir ayın sultanı" nitelendirdiğimiz mübarek ramazan ayı ve bu aydaki oruç ibadetinin dünyevi ve uhrevi pek çok hikmetler ve faydalar içerdiğini hepimiz biliyoruz. Belki de en çok ihtiyacımın bu noktada olmasından dolayı bu yazımda orucun "sabır" boyutu üzerinde duracağım.

Toplum olarak tahammül kat sayımızın oldukça düşük olduğu kabul edilen bir gerçektir. Ramazan ayında en zor sabır olan açlığa karşı gösterdiğimiz sabır, diğer konularda da sair zamanlara göre daha tahammülkar davranmamızı sağlayabilir. Mesela; trafik sıkıştığında, bir fırının önünde sıcak bir pide almak için sıraya girdiğimizde, bir toplulukta bize aykırı düşünceler ifade edildiğinde veya herhangi bir nedenle eleştirildiğimizde oruçlu olduğumuzu, orucun mayasının da sabır olduğunu düşünürsek insanlara ve fıtratlarından gelen hatalarına daha bir hoşgörüyle yaklaşabiliriz.

Başkasına telkinde çok maharetli bir öğretmen olmamıza rağmen kendimize tatbikte çoğu kez sınıfta kaldığımız inkar edilemez bir gerçektir. En sevdiğimiz insanların en küçük hatalarını dağlae kadar büyütüp tahammül edilemez olarak görürüz; ancak kendimiz, yanlışlar deryasında kulaç atmakta en ufak bir tahammülsüzlük göstermeyiz. dağlar büyüklüğündeki hatalarımızı çakıl taşı kadar gördüğümüz için "yeter artık" deyip tövbe limanına sığınamayız bir türlü.

Konuyu dağıttıkça toparlamak zor olacak gibi görünüyor. "Sözün güzelliği kısalığındadır." deyip yazıyı şu cümleyle bitireyim: " Ne zaman ki herkes benim gibi olsun sevdasından vazgeçer, farklılıkları zenginlik olarak görür ve başkalarına kendimize gösterdiğimiz kadar tahammül gösterebilirsek gerçek hoşgörüye ve gerçek olgunluğa erişmiş oluruz.